SUUS

SUUS

apud Ael. Spartian. in Praef. Vitae Aelii Veri, Diocletiano Aug. Aelius Spartianus suus Sal. Graece est ὁ αὐτοῦ ἴδιος. Quâ adiectione vocis insolentis videtur significare, non tam amicitiâ Diocletiani valde familiariter se usum, quam Libertum eius, fuisse. Ut cum Dio Cassius Heliodorum Epistolarum Hadriani Magistrum τὸν αὐτοῦ ἴδιον, suum illius nominat. Et Eutropius Ep. ad Valentem, sed paulo aliter: non enim epistolae nomen suum praescripsit, sed in ima cera, more, qui hodie obtinet, subscripsit hôc modô, Eutropius V. C. peculiariter suus, i. e. vestrae clementiae peculiaris servus ac domesticus. Hoc enim est τὸ, ut recte observat magnus Cuiacius, vide Casaubon. Not. ad Spartian. in Hadriano et Vero. loc. cit. Uti autem Suus in hisce servum notat, sic vi relatorum Cyrus Patriarcha Alexandrinus Sergium Patriarcham Constantinopolitanum vocat ἴδιον Δεςπότην, suum Dominum apud Cl. Suicerum Thesauro Eccl. voce Μαρία, quod eodem redit. Vide supra Domina nostra: plura vero de hac voce, apud Casp. Barthium Animadversion. ad statium passim, inprimis Thcbaid. l. 4. v. 836. ubi eâ nativum, ingenuum, fugientem aliorum commercium denotari ait, inter alia afferens illud eiusdem Poetae Theb.

l. 9. v. 563.

—— veniet cineri decus et suus ordo

Manibus, interca iustos dum reddimus ignes,

Hoc ultor Capaneus operit tua membra sepulchro:

ut et supra in voce Sui, aliquid etiam infra in Tuus.